Uczymy się o chorobach: Hashimoto

W ostatnich latach widać wyraźny wzrost liczby zachorowań. Szacuje się, że nawet 5% populacji cierpi na chorobę Hashimoto, przy czym kobiety zapadają na nią 10 do 20 razy częściej niż mężczyźni.

Czego dotyczy, jakie są jej objawy, jak ją zdiagnozować, a jak leczyć?

Choroba Hashimoto jest to przewlekła choroba autoimmunologiczna tarczycy. Nazwa choroby pochodzi od nazwiska japońskiego lekarza – Hakaru Hashimoto, który w 1912 roku opisał pierwsze przypadki tego schorzenia. Związana jest z zaburzeniami układu odpornościowego, który rozpoznaje białka tarczycowe jako wrogie i niszczy je, prowadząc tym samym do upośledzenia aktywności enzymu odpowiedzialnego za syntezę hormonów tarczycy. Choroba najczęściej prowadzi do zapalenia tarczycy oraz uznaje się ją za jedną z najczęstszych przyczyn wola (powiększenia gruczołu tarczowego). Szczególnie narażone są na nią osoby cierpiące na inne choroby autoimmunologiczne (m.in.: bielactwo, celiakię, chorobę Addisona i Biermera, łysienie plackowate, reumatoidalne zapalenie stawów (RZS)).

Przyczyny i diagnoza

Przyczyny przewlekłego limfocytowego zapalenia tarczycy do chwili obecnej nie zostały do końca wyjaśnione. Wśród nich na pewno znajdują się predyspozycje genetyczne, warunki środowiskowe , a także infekcje bakteryjne. Prawdopodobieństwo dziedziczenia od rodziców czy dziadków sięga nawet 50%. Za czynniki mogące wyzwolić chorobę uznaje się również m.in. osłabienie powstałe na skutek przewlekłego stresu, przemęczenie oraz problemy psychiczne. Największą zachorowalność stwierdza się u osób między 45 a 65 rokiem życia. Schorzenie występuje również u dzieci i osób młodych. Na chorobę narażone są szczególnie kobiety, które aż 10 krotnie (wg niektórych źrodeł nawet 20 krotnie) częściej zapadają na nią niż mężczyźni. Częstotliwość występowania zwiększa się także u kobiet zaraz po porodzie.

W celu postawienia odpowiedniej diagnozy konieczne staje się przeprowadzenie szeregu badań takich, jak morfologii krwi, stężenia hormonów tarczycy, stężenia TSH (tyreotropina – hormon wytwarzany przez przysadkę mózgową), oznaczenia poziomu przeciwciał, USG tarczycy, a w niektórych przypadkach nawet biopsji aspiracyjnej.

Objawy

Niestety, choroba jest trudna do zdiagnozowania, bo często przebiega bezobjawowo. Jej przebieg może być jednak różnorodny. Objawy można podzielić na miejscowe (związane bezpośrednio z wielkością tarczycy) oraz związane z niedoborem hormonów tarczycy. Do objawów miejscowych zaliczyć możemy: wole, zmniejszoną tarczycę, a nawet wyczuwalne guzki. Zwykle objawom tym nie towarzyszy ból. Natomiast główne objawy związane z niedoczynnością tarczycy to m. in.: zmęczenie, ciągła senność, wzrost masy ciała, sucha skóra, wypadające włosy, częste zmiany nastroju, zaburzenia pamięci, nadciśnienie tętnicze, zaparcia, a u kobiet również zaburzenia miesiączki. Z powodu niejednoznaczności objawów, często nie są one wiązane z chorobami tarczycy.

Z powodu powiązania choroby z układem odpornościowym, daje ona o sobie znać szczególnie w okresie jesienno – zimowym. Słaby system immunologiczny chorego często nie jest w stanie odpowiednio poradzić sobie z różnymi typami zakażeń.

Leczenie

Osoby zmagające się z niedoczynnością tarczycy wymagają stałego i systematycznego leczenia pod kontrolą endokrynologa. Niestety, nie ma skutecznej metody leczenia przewlekłego zapalenia limfocytowego tarczycy. Terapia polega jedynie na przyjmowaniu brakujących hormonów tarczycy (lewotryoksyny). Jest to wiec jedynie terapia niwelująca skutki schorzenia, a nie ich przyczynę. Systematyczne przyjmowanie brakujących hormonów tarczycy prowadzi do normalizacji stężenia TSH, a tym samym do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Dawkę hormonów ustala lekarz. Jest ona zależna od stopnia niedoczynności tarczy oraz ewentualnych współistniejących chorób. Lewotyroksynę należy przyjmować regularnie, około 30 minut przed posiłkiem. Modyfikacja dawki leków zależy od kontrolnego oznaczenia stężenia TSH. Początkowo wymagana są częstsze kontrole TSH (co około 6-12 tygodni), w późniejszym okresie co około 6-12 miesięcy. W ostrych stanach zapalnych konieczne okazać może się również krótkotrwałe leczenie sterydami. Na szczęście należy to jednak do rzadkości.

Nieleczona lub leczona nieprawidłowo może prowadzić do poważnych konsekwencji, np. neurologicznych zmian w mózgu oraz trudnością z zajściem kobiet w ciążę. Niedoczynność tarczycy może wywołać również miażdżycę, osteoporozę, depresję, a nawet zawał.

Słowa kluczowe (tagi) dla tego artykułu:
Uczymy się o chorobach, medycyna, zdrowie

Podobne artykuły/wiadomości: Choroba Alzheimera: zachorowalność zależna od genu? "Sieć Życia" Lifenet działa w Polsce już 6 lat Otyłość - choroba cywilizacyjna XXI wieku Popularne leki mogą zwiększać ryzyko problemów z pamięcią Uczymy się o chorobach: miażdżyca

Podziel się artykułem Share   Artykuł został opracowany przez: BycSeniorem.pl